Metoda C-14

Czy ktoś zna już metodę C-14, metodę określania wieku z wcześniejszego modułu o rodzajach promieniowania (moduł – Promieniowanie jonizujące)? Ponieważ znamy już dobrze prawo rozpadu, możemy sami z jego pomocą obliczyć wiek kości.

Poprzez reakcje jądrowe składników pierwotnego promieniowania kosmicznego z azotem w stratosferze stale wytwarzany jest promieniotwórczy izotop węgla C-14. Poprzez ciągłe tworzenie i promieniotwórczy rozpad C-14 wytwarza się pewna równowaga pomiędzy promieniotwórczym izotopem C-14 a pozostałymi izotopami węgla. Poprzez fotosyntezę dwutlenek węgla występujący w powietrzu ze swoim naturalnym stosunkiem C-12 do C-14 zostaje w procesie fotosyntezy wbudowany w żyjące rośliny i w ten sposób, poprzez łańcuch pokarmowy dostaje się do wszystkich zawierających węgiel molekuł  w organizmach żywych – roślin, ludzi i zwierząt.

Gdy umiera istota żywa, stoper C-14 zaczyna odmierzać czas. Ponieważ teraz nie jest doprowadzany już nowy węgiel – ani C-12, ani C-14 – to przez rozpad promieniotwórczego C-14 jego stosunek do niepromieniotwórczego C-12 będzie coraz mniejszy.

Gram węgla w istocie żywej zawiera ok. 6 × 10¹⁰ atomów izotopu C-14. Czas połowicznego rozpadu tych nuklidów wynosi 5730 lat.

Niestety, także metoda C-14 ma swoje granice – do ok. 50-70 tys. lat wstecz. Inne procesy datowania izotopami promieniotwórczymi, takie jak metoda potasowo-argonowa czy metoda rubidowo-strontowa, umożliwiają określenie wieku obiektów w zakresie od 200 do 4500 milionów lat.